6 / 16
Andreas finn fram eit par bilete på
macen.
– Desemberlyset, det er sånt lys som
dette. Korleis skal eg skildre det: det er
på ein måte forsiktig, mystisk, trolsk,
dúst. Vi har spesielt lys om sommaren
også, på kveldane, og då varer det
lenger, kanskje frå ni til om lag midnatt.
Men dette er annleis, og det varer kort
are. Det er heilt magisk, og så forsvinn
det. Som fotograf tyder det at eg må
vere meir på vakt. Eg kan sjå eit bilete,
og fem minutt seinare er det borte,
då er det over eller det er mørkt. Og
eg kan ikkje ta hundrevis av bilete, eg
rekk berre nokre få. Men eg likar denne
intensiteten, det at eg berre må få det til
der og då.
Eit bilete av jula
Medan folk hastar forbi utanfor vin
dauga sit vi og snakkar om lyset denne
tidlege morgonen i den blå byen. Eg er
prest og Andreas er fotograf, og det ver
kar som om lyset vert spesielt tydeleg
for oss begge i nettopp denne tida. Eg
tenkjer på denne eldgamle forteljinga
som vi snart skal lese igjen, og at også
den er full av lys: eit himmelsk lys som
strålar over fattige og gjetarar på mark
ane ved ein liten landsby litt utanfor
Jerusalem, og den vesle stallen som
held på eit lys som verkar å stråle ut frå
sjølve barnet i krubba. Og eg utfordrar
Andreas: Dersom du skulle ta to bilete –
eit som fortalde om adventstida og eit
som bar i seg sjølve jula – korleis ville
desse bileta sjå ut?
Andreas må tenkje litt. Så byrjar han:
– Det første som kjem til meg er at lyset
måtte vore overordna. Når eg tenkjer på
jula tenkjer eg på familie, samhald, og
nettopp på lys.
Andreas fortel at mange ting er viktige
når han tek bilete: lyset, komposisjonen,
den spesielle augneblinken, linjene i
biletet. – Men i dette biletet som for
midla jula måtte lyset spele den største
rolla. Utan at eg kan seie akkurat korleis.
Adventsbiletet måtte vere litt meir
dempa, litt enklare, men også med
fokus på lys.
«No kjenner eg ei stillheit»
Vi vert sitjande å tenkje litt begge to.
På desemberlyset og på faga våre.
Andreas viser meg bileta han har valt ut
til artikkelen, og eg spør kva han sjølv
tenkjer om dei. – Eg tenkjer først og
fremst at desse bileta er rolege. Dei er
opne nok til at den som ser kan legge
sine eigne kjensler inn i biletet. Desse
bileta er ikkje konkrete på den måten at
det er nokon som skal hit eller dit eller
gjere det eller det. Det er berre fjellet.
Eit godt bilete opnar kanskje for tankar
som «dette minner meg om» eller «no
tenkjer eg tilbake på» eller «no kjenner
eg ei stillheit».
«Du legg ditt syn inn i
biletet, dine følelsar, dine
tankar. Det er innanfrå du
får dei ekte bileta.»
«Dovrefjell» av Andreas Winter. Det er noko magisk med lyset i desember, fortel fotografen; noko forsiktig, mystisk, trolsk, dúst.
6